409 Five Years of Van Life (Part 5 of 5)
Ons is u nuwe vriende uit Nederland wat vroeër 'n huis aan die muis oorgelaat het en 'n ou RV genaamd Penelope gekoop het. Sy is 'n 1983. Ons is u nuwe vriende uit Nederland. Pet, Pat en Penelope. Pet neem graag foto's en Pat doen webontwerp Penelope hou van ry tot aan die einde van die tyd.
Ons is RVLISCIOUS as u van ons atmosfeer hou , teken asseblief in , teken asseblief in. Ons het begin met 2020, die begin van ons vyfde lewensjaar, beter as wat ons ooit kon dink! Ons het Portugal bereik, ons het 'n sonpaneel en het werk gekry as digitale nomades. En met die hulp van ons camperbuddies Paul en Jean het ons uiteindelik die foute wat ons Peugeot Boxer Campervan geteister het, reggestel. Ons het die beginprobleem, die elektriese vensters, die lugversorging reggestel en selfs die rookkwessie van ons bussie ondersoek. Toe ons betaaldag uiteindelik aanbreek, het ons besluit om 'n groot deel van die geld wat ons verdien het, te gebruik om ons Peugeot Boxer nog verder op te gradeer.
Ons het 'n nuwe gloeiboubedieningseenheid laat installeer, ons het al die olies en filters laat verander en ons het selfs ons Penelope-van blink nuwe skoene gegee! Met alles reg, was ons meer vertroue as ooit tevore dat ons Peugeot Boxer Van ons nog baie jare sou hou. Ons bussie was uiteindelik gereed vir ons toekomstige lewenslange lewe. Ons kampeerwa moes net die Veiligheidsinspeksie slaag, wat eers later in Julie in Julie moes plaasvind. Daar was dus eers baie tyd om in Portugal deur te bring. Ons was van plan om in Portugal te bly om meer digitale nomadewerk te doen met behulp van ons sonpaneel as 'n energiebron waarop ons skootrekenaars gebruik kan word. Ons het gehoor dat die Corona-pandemie al 'n ruk lank besig was om die internasionale nuusgebeure te volg, maar dit voel ver weg op hierdie klein veilige en afgesonderde kamperspot, wat letterlik in die middel van nêrens geleë was.
Die enigste ding wat ons opgemerk het toe ons met die bussie gery het vir ons weeklikse kruideniersware-aanbod na een van die groter dorpe of naaste stede, was dat mense paniekerig begin koop het. Die inkopie-eilande het minder voorraad gehad as gewoonlik. En veiligheidswagte het terselfdertyd slegs 'n beperkte hoeveelheid mense binne die winkels toegelaat.
Niemand hoef nog 'n masker te dra om 'n winkel te betree nie. Terselfdertyd het die dorpsburgemeester , wat aan die hoof was van die kampeerterrein waar ons was, in die openbaar bekend gemaak dat almal op die kamperspot mag bly so lank as wat hulle wil, maar ons word versoek om in en uit te gaan slegs vir kruideniersware. En daar is 'n hek aangebring om te verhoed dat nuwe aankomelinge die camperspot binnegaan, om die verspreiding van die virus te voorkom. Hierdie beperking het wrywing geskep onder die voltydse toeriste op ons kampeerterrein, omdat sommige nie die sosiale afstandreëls nagekom het wat ons almal gevra is om te gehoorsaam nie. En 'n klein groepie het dit op hulle geneem om in die middel van die nag nuwe aankomelinge in te smokkel. Die spanning ter plaatse het dus verder gestyg.
Mense het na mekaar gewys en geskree. Die aangenaamheid was verby. Die 24ste Maart 2020 was die dag waarop alles sou verander! Op 'n oomblik geniet ons die Portugese son en kuier ons saam met ons kampvriende Paul en Jean, terwyl ons saam tee en beskuitjies geniet, toe die dorpsburgemeester die middag weer 'n besoek aan die kampeerpot maak, hierdie keer om 'n belangrike aankondiging te maak! Hy het teruggekom op sy vroeëre belofte dat almal mag bly as hulle die reëls nakom. Hy het ons nou kom vertel dat ons drie dae het om die plek vrywillig te verlaat voordat die polisie almal sou kom uitruim.
Hy het ook gesê dat ons almal drie dae uit Portugal moes vertrek, waarna die grense vir 'n onbepaalde tyd sou sluit. Ons het dus weinig ander keuse gehad as om die lang reis terug na Nederland te onderneem, want ons moes betyds terugkeer vir die veiligheidsinspeksie van ons kampeerwa in Julie. En niemand het destyds geweet hoe lank die grense sou wees nie. Nadat die burgemeester se nuus gehoor het, het die spanning op die camperspot tot 'n maksimum gestyg. Daar was 'n groot uitbarsting, tot op die punt dat ons selfs 'n mes op die enjinkap van ons campervan gevind het.
Is ons bussie in die nag gesaboteer? Reg voor ons vertrek? Ons was nie gelukkig om Portugal onder druk te laat nie, want die burgemeester het ons vanuit 'n betreklik veilige hawe tot in die gevaarsone gestuur. 'N Onsekere reis van 3000 kilometer het ons voorgelê! En boonop moes ons reguit ry deur die hart van die Corona-besmette lande in Europa. Op die oomblik: Spanje en Frankryk! Ons was egter bly dat ons met die retoerrit begin het met 'n volledig vaste en selfs opgegradeerde kampeerwa. Ons was baie vol vertroue dat ons bussie in uitstekende vorm was en maklik die reis van 3000 kilometer kon voltooi. Afbreek was die verste ding in ons gedagtes. Op 25 Maart 2020, die eerste dag van bestuur, het alles in orde gelyk en is ons suksesvol oor die grens vanaf Portugal terug na Spanje.
Ons het 'n spesiale toestemmingsbriefie van die douaneagent gekry, wat ons toelaat om gratis deurreis deur die land te ry. Ons is egter aangesê om die kortste weg huis toe te neem met slegs die snelweë. 26 Maart, die tweede dag van bestuur van ons kampeerwa, het belowend begin.
Die weer was goed, die snelweë was byna leeg, so daar was skaars verkeer en ons het dit geniet om op die verlate snelweë te ry. Hier ry ons vrolik saam, sonder dat ons weet dat die ramp binnekort gaan toeslaan! Ineenstortings is altyd stresvol. Maar as u in die middel van 'n toesperring afbreek, voeg dit 'n nuwe dimensie toe aan 'n onklaar kamperwa. Dinge het van die begin af sywaarts geloop.
Terwyl alle motorhuise gesluit was, moes ons bussie 110 kilometer gesleep word na 'n Peugeot-handelaar in Ciudad Rodrigo, die enigste motorherstelwinkel in die hele wye gebied wat nog toegelaat kon word om sake te doen. Om dit erger te maak, is die insleepvoertuig wat ons bussie geneem het, ook nie toegelaat om ons te neem nie, weens die Corona-beperkings. Daar is 'n taxi vir ons ontbied, maar ons mag net 10 kilometer neem, nie 110 kilometer nie! Na 'n halfuur se telefoniese hulp met die kant van die pad, het die taxibestuurder uiteindelik die kans gekry om ons al die pad te neem. Dit was 'n senutergende rit van anderhalf uur en toe die taxibestuurder ons by die Peugeot-handelaar aflaai, was ons bussie daar, maar die werktuigkundige was nêrens in sig nie. Die winkel is gesluit.
Nadat hy nog 'n uur gewag het, daag hy uiteindelik op. Van die begin af het hy gelyk of hy ons nie wou help nie. Ons gooi die enjinkap in en hy kyk vir tien sekondes na ons enjin. OK, kom ons wees regverdig. Dit was miskien 20 sekondes. Hy het gesê dat ons waterslang geknak het en dat die enjin te warm geword het. Die slang wat geknak het, het vir ons vreemd gelyk, aangesien ons net die bussie behoorlik laat regmaak het.
Toe onthou ons die mes wat ons die dag van ons vertrek op ons bussie gekry het, sodat ons nie sabotasie kon uitsluit nie. Dit lyk of die werktuigkundige in geen opsig omgee nie. Hy het ons aangesê om ons padbystand te skakel, het in sy motor gespring en huis toe gegaan en ons aan die kant van sy werkswinkel gestrand gelaat. Hulle het ons vertel dat hy vir hulle gesê het dat die enigste oplossing moontlik was om ons hele enjin te vervang! Ons het 'n aantal werktuigkundiges wat ons vlogs dopgehou het, en almal het ons dieselfde gesê: sonder om die enjin behoorlik te ondersoek, was dit onmoontlik om te sien of die hele enjin regtig vervang moes word. Volgens hulle kan die bussie moontlik nog maklik herstelbaar wees en sou dit weer begin as die Peugeot-werktuigkundige net die koppakking sou vervang. 'N Eenvoudige en goedkoop herstelwerk, veral in vergelyking met 'n volledige enjinvervanging! Daar was egter 'n ernstige uitsluiting in Spanje.
En met alle kampplekke gesluit, alle hotelle gesluit, alle winkels gesluit en alle ander motorherstelwinkels in die omgewing gesluit, het ons geen ander opsie gehad as om in ons kampeerwa langs hierdie Peugeot Dealers- motorwerkswinkel te bly nie. Ons het die burgemeesterskantoor (Ayuntamiento) laat weet van ons situasie. En hulle het ons vertel dat die beste ding wat ons kon doen, was om te bly sit. Hulle het gesê dat hulle binnekort met 'n oplossing na ons sal terugkeer, maar dit het hulle nooit gedoen nie.
Aangesien die Spaanse Peugeot-handelaar die enigste motorhuis was wat honderde kilometers oop was, was ons letterlik aan hulle genade. Hulle kon basies enige bedrag van ons vra wat hulle wou hê. Veral omdat ons bussie se enjin nie meer sou begin nie. Die kommunikasie met ANWB, die Spaanse tak van ons Nederlandse padbystand, het ook nie veel beter gegaan nie. Dinge is voortdurend verkeerd vertaal, die werknemers oor die telefoon het onervare en selfs onbeskof gelyk.
En boonop weerspreek die Spaanse en Nederlandse takke voortdurend mekaar se uitsprake. Ons het weke aaneen langs die Peugeot-handelaar gestaan. Dit was lente en die temperature styg ons al vinnig.
In die eerste weke is dit glad nie toegelaat om buite te gaan nie. As u na die winkel gaan, moes u te alle tye u masker buite dra en u identifikasie gereed hê. Polisie en weermag het beurte gemaak om die gebied soos valke te patrolleer.
Hulle het ons aangesê om binne te bly en sou nie eens 'n deur of 'n venster kon oopmaak om vars lug in te laat nie. Ons het beurte gemaak om vullis uit te gooi en winkel toe te gaan. Patrick is twee keer gekontroleer. Hulle wou weet waar u woon, hoekom u daar was, u het amper soos 'n gesoekte voortvlugtende gevoel. Uiteindelik is ons toegelaat om 'n paar uur in die oggend en 'n paar uur in die aand na buite te gaan.
Niemand het geweet hoe lank die uitsluiting sou wees nie, want dit word telkens verleng. Omdat daar geen reddingshulp moontlik was nie, selfs nie van die Nederlandse ambassade in Spanje nie, het ons uiteindelik besluit om die Peugeot-handelaar te betaal wat hy wou. Om hom te betaal om ons hele enjin te vervang, alhoewel dit waarskynlik onnodig was en die enjin waarskynlik net sy koppakking moes vervang. Om vir die herstelwerk te betaal, het ons al ons geld wat oorbly van ons digitale nomadewerk, ingesit, die geld wat ons die res van die jaar sou hou. Terselfdertyd het daar donasies gekom van ons kykers van regoor die wêreld, waarvan baie simpatie het met ons situasie. Oor 'n paar weke het ons uiteindelik genoeg ingesamel om die Spaanse werktuigkundige te betaal.
Terwyl die herstelwerk aan die gang was, het die werktuigkundige geweier dat ons in ons bussie sou bly. Amptelik kon nog geen hotel oopmaak nie. Ons is dus in die geheim met 'n taxi na 'n plaaslike hostel gesmokkel wat bestuur word deur 'n vriendelike Spaanse man genaamd Jose! Gelukkig vir ons was die hostel in die middel van die stad Ciudad Rodrigo, dus kon ons inkopies doen, maskers kry en selfs 'n drukkery vind om ons reisdokumente af te druk wat ons nodig het om ons reis deur Frankryk voort te sit .
Uiteindelik, op 22 Mei, een dag voor Petra se verjaardag, het sy die beste verjaarsdaggeskenk gekry! Ons het die nuus gekry dat ons al amper twee maande verwag het! Ons bussie is herstel en na byna twee maande het ons weer ons vryheid gekry en was ons uiteindelik weer op pad! Die Spaanse werktuigkundige wat waarskynlik die beste betaaldag in die geskiedenis ontvang het, het gesorg dat hy buite sig bly. In plaas daarvan het hy sy vrou en sy nommer een werktuigkundige alles vir hom laat hanteer. Wat 'n ou! Maar ons het nie omgegee nie. Ons het ons vryheid gehad en sal bly wees dat kampeerders nooit weer in ons lewens na die Spaanse stad Ciudad Rodrigo terugkeer nie! Die groot vraag wat ons nou in gedagte gehad het, was: Sou ons Nederland bereik met ons pas herstelde bussie? En kan ons veilig deur Frankryk en België kruis? Ons het dadelik opgemerk dat daar nuwe probleme met die bussie ontstaan het. Sedert die enjin vervang is, het die toeter nie meer gewerk nie. En as ons bergop ry op die snelweg, sal die spoed drasties laer daal as ooit tevore.
Daar was blykbaar 'n gebrek aan krag! En om dit te kroon begin 'n helder oranje waarskuwingslig op die paneelbord flikker. Uiteindelik het ons wel Nederland bereik, maar ons vertroue in die Peugeot Boxer was nog steeds laag. Met ons aankoms neem ons die bussie onmiddellik vir haar veiligheidsinspeksie in die hoop op goeie nuus.
Ek hoop dat iemand ons moet vertel dat ons nie net ons spaargeld vermors het nie, maar ook dat donasies op 'n bussie vir die kykers nie die veiligheidsinspeksie sou slaag nie. Ongelukkig wag daar nog 'n klomp slegte nuus op ons. Behalwe dat daar 'n paar klein probleme, soos ligte en remme, nodig was om op te los, het die onderstel van die Peugeot Boxer skynbaar roesgate in al die plekke gehad wat u nie wil sien nie. In die wielboë, aan die sye en in albei draers.
Hierdie gate is versigtig en doelbewus vir die blote oog bedek, maar die professionele persoon wat weet waar om te kyk, het dit dadelik gevind. Om dit alles reg te maak en te las, kos ons minstens duisend euro en waarskynlik meer. Maar teen daardie tyd het ons ook nie meer vertroue in ons Peugeot Boxer gehad nie. Al sou ons die sweiswerk doen, het ons nog die ander probleme gehad, soos die onverklaarbare kragverlies in die vervangingsenjin sodra ons teen 'n heuwel opry. Aangesien die Bokser die geldput was wat dit blyk te wees, en met al ons geld en ons kykersgeld nog 'n gat in die sak van die Spaanse Peugeot-handelaar verbrand, het ons ons finansieel erg beperkte opsies begin weeg.
Ons het een ding geweet! Dat ons bitter min gevoel het om weer vas te sit met 'n onpadwaardige bussie, terwyl ons moontlik weke of selfs maande gewag het om genoeg geld in te samel om dit uiteindelik te laat herstel. Nadat ons net twee maande agtereenvolgens heeltemal vasgeval het, wou ons hierdie keer ons beweeglikheid behou, selfs al sou dit beteken dat u buite die boks of ten minste uit die bokser sou dink! Ons het 'n motorverkoper gekontak om te sien of ons met hom handel kon dryf, die beursies was toe. Ons het voorgestel dat ons, in ruil vir ons bussie, iets van hul tweedehandse motorperseel kon kies. Al wat ons in ruil daarvoor gevra het, is om daardie motor af te lewer met 'n splinternuwe veiligheidsinspeksie daarop. Hulle was onmiddellik geïnteresseerd om met ons te handel, want dit sou maklik wees om die Peugeot Boxer reg te maak en te verkoop, terwyl dit steeds 'n groot wins sou maak! Aan die ander kant sou ons 'n jaar lank 'n voertuig met 'n nuwe veiligheidsinspeksie kry.
Dit beteken onmiddellike mobiliteit, geen herstelkoste meer nie en die kans om terug te ry na Spanje of Portugal en daar nuwe digitale nomadewerk te vind terwyl ons ons sonpaneelopstelling uitvoer. Die gevangene was dat ons 'n afslag moes maak om dit 'n interessante ooreenkoms te maak waarmee die motorhuis sou saamgaan. Ons ruil dus vir 'n wit Renault Express-rolstoelwa van 1994 wat op petrol ry. 'N Minicamper of motor-kampeerder wat net genoeg ruimte gehad het om in te slaap, terwyl ons nog steeds 'n minimale hoeveelheid goed kon saambring.
Min het ons geweet dat die motorhuis waarmee ons so pas handel gedryf het, 'n groot lek van brandstoftenks bedek het om die motor deur die veiligheidsinspeksie te kry. Dit moes nooit toegelaat word om met soveel brandstof uit te loop nie. Die motor het ernstig petrol gelek en die enigste rede waarom ons dit nie geruik het of voor die handel opgemerk het nie, en die rede dat selfs die veiligheidsinspekteur dit nie opgemerk het nie, was dat hulle die brandstoftenk vooraf heeltemal leeggetap het. Daar was geen reuk of teken van lekkasie sonder brandstof in die tenk nie. Om dinge te vererger, omdat dit 'n rolstoelwa was, is die brandstoftenk op hierdie voertuig op maat gemaak.
Dit was dus onmoontlik om 'n ander brandstoftenk te kry en te laat installeer. Ons moet weer een maat laat maak, wat natuurlik baie duur sal wees. Ons het dus die goedkoper opsie gekies: om self die brandstoftenk te probeer regmaak. Ons spandeer dae om regstellings toe te pas wat ons aangeraai is om te probeer of wat ons op YouTube gesien het. Uiteindelik het die petrolbrandstof steeds sy weg gevind.
Omdat ons ook voltyds in die motor gewoon het, het ons dag en nag gedurig in die ongesonde petrolgasse gesnuif. Wanneer ons daarin geslaap het en selfs as ons buite daar naby gesit het. Ons het opgemerk watter uitwerking dit op ons albei gehad het.
Petra het amper 'n paar keer flou geword. En Patrick merk op dat hy vreemde gevoelens van vaag denke het. En terselfdertyd moet ons nie vergeet nie! Daar was ook die buitengewone uitdaging om uit te vind hoe om as egpaar in 'n klein voertuig te woon! Ons enigste geluk was die somer toe ons in hierdie minikamper begin woon het, sodat ons meestal gedurende die dag buite kon sit, behalwe as dit gereën het. Om as egpaar in 'n minikamper te woon, is interessant! Alles wat u doen bied sy eie uitdaging: eet, slaap, werk, kook. Ons het opgemerk dat ons ook baie meer blootgestel is aan die elemente en dat u nie regtig soveel privaatheid het in 'n minicamper in vergelyking met 'n gewone kampeerder nie.
As dit slegte weer was, sou ons in ons voorste kajuitarea gaan sit. Maar in die aand moes ons altyd uitklim om ons bed op te bou, wat beteken dat ons ons goed twee keer per dag moes skuif van voor na agter en van agter na voor. Terwyl ons gewoond geraak het aan ons nuwe lewe in die minikamp, het ons besluit om aan die einde van die somer terug te ry Portugal toe, ondanks die petrollek. Ons het gedink dat ons die brandstoftenk in Spanje of Portugal sou laat vervang sodra ons daar was en die kans gehad het om nuwe inkomste te verdien.
Nederland is egter 'n redelik plat land. Ons was omtrent in Duitsland toe ons die eerste keer met ons minikamper die heuwels op en af ry, toe ons nog 'n ernstige probleem raaksien. Die motor sou homself afskakel as ons om 'n linkerhoek ry. Hierdie proses het aanhou herhaal en die motor onveilig gemaak om te bestuur. Dit was al onveilig om met die petrollek te ry, aangesien dit slegs een vonk of 'n gemaklike sigaretknop op die vloer gegooi het om die petrol aan te steek.
Ons het geen keuse gehad nie, maar om terug te ry na Nederland, waar die minikamp uiteindelik glad nie meer sou begin nie. Al hierdie probleme sedert die afbreek in Spanje, het ons geen kans gegee om enige van ons inkomsteverliese te herstel nie. Ons het weer van onderbreking tot afsluiting geleef tot 'n ander onklaarraking. Ons het onsself die vraag afgestel: moet ons nog 'n fondsinsameling doen? So kort na ons vorige een om ons uit Spanje te kry. Wat sou die kans op sukses wees? Toe ontvang ons 'n lang pos van Brian in die Verenigde Koninkryk. Dit het so geloop: Brian: Ek en my vrou het meer as 20 jaar lank 'n motorhuis deur die hele Europa getoer.
Brian: Maar as gevolg van die ouderdom van 85 jaar oud, kan ons nie voortgaan nie, Brian: ons het ons motorhuis dus 'n tydjie terug verkoop. Brian: Ek kan u probleem waardeer, want oor die 20 jaar het ons by drie geleenthede gebreek. Brian: By elke geleentheid het ons sulke vriendelike hulp en oorweging gehad, Brian: ek voel dat ek die goeie wil aan my wil deurgee. Brian het gereël vir 'n paar beduidende donasies en sy vriendelikheid het ons fondsinsameling begin.
Kort nadat daar weer donasies van regoor die wêreld ingestroom het. Dit was baie nederig om die enorme hoeveelheid ondersteuning te sien wat ons ontvang het om ons uit die minikampie en in 'n nuwe kampeerwa te help. Nie meer brandstoflekke nie! Weer staanhoogte! Selfs nog 'n Mercedes 207D Campervan, wat ons enigste ware liefde was sedert die begin van ons RV-lewe in 2016! Ons sluit 2020 af met nuwe hoop om ons vanlife weer in 2021 voort te sit in die kampioen Penelope die 4de! Dankie dat u saam met ons deur die eerste vyf jaar van ons lewensreis gereis het! Ons hoop om u weer in 2021 te sien!
2021-01-02 09:00
